Un de Wind briält „LAUF!“,
un s Herz bliibt boll schdoo,
un d chnüü sinn wagglig un de schdülbrisch un khaisch un bliibsch broche liäge,
un alles briält: „SCHDAND UUFF!
DE MÖESCH FURT!“
Fangsch aa chrabble wiän e Molch
Langsam.
Griänes Gras isch uffs Mol bruun,
jede Halm, wiä roschdige Schdaal,
schniidet dr in d Händ, in d Baai, in de Buuch.
S Blöet chait diiäf us dr uuße
und s Gras wagsd.
De chrabblisch.
Schwer.
S Gras wagsd in dich drii iine,
frisst dr alles uuße
un suugt di leer.
Graschlinge chrüüze sich,
werde Schdängel und Schdachle
un fange aa bliiä;
röefigi Roose wo aafange lache:
„Rüpfl!“
Un de Wind briäld: „SCHDAND UFF!
DE MÖESCH FURT!“,
und bloost di e Schdugg.
Schdoosch uuff un fangsch aa goo.
Schlebbend.
De Grund isch weich un salzig,
s bissd un brennd,
s wird füüchd un sumpfig und schmeggd nooch Drägg –
doo waggsd nüüd:
Un es wird diiäfr.
Numme no Muuäs, fangd de Boode aa walle,
un dringd dr in d Wunde un brennd dii faschd z doot.
Er fülld dii uff
vo Chopf bis Föeß,
un de druggsch un de würgsch und goosch diäefer un diäefer.
Im Buuch,
in de Bruschd,
im Hirni,
üäberall
schwarze, salzige Dräggbrei.
Un de Wind briäld: „schdand uuff.
De möesch furt“,
un woogd dii ans Land.
Schdoosch uuff un fangsch aa ränne.
De chaasch it schnuuffe,
rännsch übber gliäendi Schdai,
de roodi Himmel dörrd vo oben aabe,
dröchned alli Glöed.
De rännsch.
Ewig.
Irgendwenn goot s uuf e Berg uus räugender Äsche.
Uusbrännd
rännsch und rännsch
bis de doobe bisch.
Döerd brögglisch abbenand.
Was vo dr übrig bliibt, isch ganz chlaai.
Le löegsch däene ins Daal.
De schnuufsch ii un schmeggsch Blaau un Griän
un de gumbsch in de Wind, dasser dii draaid.
—-
Martin Brunner, 2009